Een tijdje geleden schreef ik dit op mijn ‘notes’ app op m’n mobiel.
Soms heb ik een golf van inspiratie of en idee en dan pak ik die app en typ ik het snel in.

Afwijkers

Ik ben er voor de Afwijkers
Een groot gevoelig hard
Voelsprieten altijd uit
Druk in hun hoofd
Anders, en misschien een beetje raar
Leven met de zintuigen, geroerd door kleine dingen
Zacht voor een ander, hard voor zichzelf
Worstelend door het leven
Soms in de flow, soms er tegenin
Vallen en weer opstaan
Twijfelend aan zichzelf
Soms stil, soms een een waterval
Als ze zich thuisvoelen bij je
Kwetsbaar, open, vol emotie
Een beetje onhandig soms
Dit zijn de mooiste mensen

Ik ben zelf zo’n afwijker. Dat je vaak het gevoel hebt dat je niet thuishoort in dit leven. Niet helemaal mee kunt komen. Wat anderen met gemak lijkt af te gaan, kost je meer moeite.

Dit soort afwijkers komen veel op mijn pad, in m’n werk.

Ik vind het een groot cadeau dat ze op mijn pad zijn. Elke keer ben ik onder de indruk van hun openheid, kwetsbaarheid en geraakt door hoe lastig het leven soms voor ze is. Terwijl het de mooiste mensen zijn en ik gun ze meer gemak, zelfwaardering en zelfliefde.

Het zijn mensen die veel hebben meegemaakt. Een moeilijke jeugd. Een gevoelig zenuwstelsel wat daardoor als het ware bloot is komen te liggen. Altijd bezig met het welzijn van een ander en daardoor afgesneden van hun eigen gevoel. Niet goed meer kunnen horen wat hun gevoel is, wat hun behoeftes zijn en hoe je daarnaar luistert. Vol zelftwijfel en niet bij machte om goed voor zichzelf te zorgen.

Ze hebben een leven vol regels, al dan niet door henzelf opgelegd. Voelen zich verantwoordelijk voor alles en iedereen en willen niemand voor de borst stuiten. Ze piekeren veel, vooral over wat hun acties teweeg brengen bij een ander. Ze willen ook alles goed doen en de lat ligt hoog. Daardoor rennen ze zichzelf vaak voorbij.

Daarom durven ze geen tijd voor zichzelf te nemen. Ze negeren het gefluister in zichzelf wat zegt ‘ik wil alleen zijn’ of ‘wanneer ben ik eens aan de beurt’ en dat gaat steeds harder roepen. Tot je misschien wel een keer omvalt.

Ze zijn een vat vol emoties, netjes weggestopt, altijd vriendelijk een meegaand; vooral niet zeggen wat je dwars zit, rustig blijven en aardig, niet je verdriet en onmacht uiten. En soms worden die emoties geuit in (te veel) eten. Dat is troostend en vult de leegte van binnen. Misschien ben je daardoor aangekomen en daar schaam je je voor.

Ze willen zich vrij voelen.

Vrij van dat gewicht.
Vooral vrij van het mentale gewicht van die kilo’s.
Vrij om zich te uiten, zichzelf te zijn.
Vrij om vol te leven, niet zo zuinigjes en ingehouden.
Vrij om alles er eens uit te schreeuwen, lachen en dansen.
Vrij van regels en voorschriften.
Vrij om wild te zijn.
Vrij om het leven te kiezen wat bij hun past.

Dat is waar de Vrije Vrouw voor staat.

Ik deel daar verhalen over, hier, en ook op mijn podcast

Het zijn de Vrije Vrouw Verhalen.